Амо Сагиян Балкон второго этажа

            Амо  Сагиян

        Балкон  второго  этажа

  Ваш дом дворцом  казался  нам,

Дворцом и крепостью надежной.

Ваш дом был сказкой для  сельчан,                     

Был близким и далеким  безнадежно.

 

Судьбою было мне дано

Касаться  дома только  взором.

Завидовать сороке  над  окном,

 На  крыше , над твоим балконом.     

 

Я жаждал стать хоть тенью птиц,

Их  тенью пробежаться по балкону, 

Но даже это нарушение границ

Не  мыслилось, не верилось в такое.

 

Ты молодой луной светила

Со своего заветного балкона.   

Всего на миг, и исчезала 

За  дверью  этажа  второго.

 

Меня  пленило  волшебство,

Душила  ненависть к  земному.

 Я был прикован колдовством

К чарующему дому и балкону

 

Мечтал, бродил вокруг забора

И дни, и ночи напролет,

Пока кареты  с музыкой и звоном

Не появились у твоих ворот…

 

Что было, то осталось в прошлом,

Село зажило жизнью новой.

Ваш дом, вчера такой роскошный,          +

Грустит  в тени  высоток стройных.

 

Все трудности преодолел,

Прошел по жизни твердым шагом.

Мой дом…он тоже  повзрослел,

Уперся  крышей  в небо  Еревана.

 

 Схватил в охапку  снег и льдины

Вершин и Гималаев, и Памира.

Карпаты  покорял, не пощадил,   

И склоны брал,  и снежные  вершины.

 

 Со звездами  я  речь держал,

Взобрался на вершины  славы.

Но тот балкон  второго этажа          

Остался  недосягаемым и главным.

                                                                     

Самвел Арутюнян      Ванадзор    28.02. 2024.

 

 

 

 

 

        Համո  Սահյան

 

Երկրորդ հարկի պատշգամբը

 

 

 Պարիսպներով շրջապատված

Բերդի պես էր ձեր տունը հին.

Գյուղի մեջ, բայց գյուղից զատված

Մի դղյակ էր հեքիաթային։

 

Ես մեր բակից ամեն անգամ

Նայում էի ձեր դղյակին...

Եվ նախանձում էի անգամ

Կտրին իջած կաչաղակին։

 

Տենչում էի հավքի թևով

Հասնել մի օր երկրորդ հարկին,

Բայց ո՞վ, բայց ո՞վ կթողներ, որ

Արժանանամ ես այդ փառքին։

 

Նայում էիր հաճախ ինչպես

Տասնհինգօրյա լուսինն ամպից

Եվ չքանում վայրկենապես

Երկրորդ հարկի պատշգամբից։

 

Մերթ հրճվում էր, մերթ վշտանում,

Կրակված էր իմ սիրտն անբիծ,

Ու նայելով չէր կշտանում

Երկրորդ հարկի պատշգամբից։

 

Անցնում էի ես ձեր դռնով,

Մնում էի գիշերն անքուն,

Եվ մի օր էլ դափ ու զուռնով

Ձիավորներ եկան ձեր տուն...

 

Նոր առավոտ բացվեց գյուղին,

Ժպտաց գյուղին արևն անշեջ,

Մնացել է ձեր տունը հին

Նոր շենքերի ստվերի մեջ։

 

Բոլորեցին ու կյանք դարձան

Որքան կային երազ ու տենչ,

Մխրճվել է կտուրն իմ տան

Երևանի երկնքի մեջ։

 

Փաթաթեցի իմ մատներին

Ես Տյան-Շանի բաշն սպիտակ,

Առա անգամ Կարպատների

Գագաթները ոտքերիս տակ։

 

Աստղերի հետ վեճի մտած

Բարձունքները ելա փառքի...

Բայց ինձ համար անհաս մնաց

Պատշգամբն այն երկրորդ հարկի։

Самвел Арутюнян, поэтический перевод, 2024

Сертификат Поэзия.ру: серия 3924 № 181008 от 28.02.2024

1 | 0 | 89 | 16.05.2024. 14:43:03

Произведение оценили (+): ["Ашот Наданян"]

Произведение оценили (-): []