Терентий Гранели. Из дневника мертвеца

Терентий Гранели

 

Из дневника мертвеца

 

(Тема после смерти)

 

1

 

Встреч не ищи, не спеши на помощь:

темные руки меня забрали.

Умер вчера я, и в эту полночь

звезды бледнели в небесной дали.

 

Мир потемнел и в доме стемнело,

окна мои залила кручина.

Мирно я спал в домовине белой,

розы несли мне и георгины.

 

Знать, обо мне шла молва изустно

(мне из тумана не возвратиться).

Был неживым я, утратил чувства,

сердца уже заждалась гробница.

 

Падали где-то дожди незримо,

в чуждых пределах, из тучи мрачной.

Хоронили меня серафимы,

Матерь Господня ступала, плача.

 

Даже с мольбой сестер чужедальних

не избежал я плена и тлена.

Ангелы гроб мой сопровождали,

шел перед ним Иисус смиренно.

 

Но смерть сжимала свои объятья.

Дух мой мятежный, ты сдашься смерти?

Саван потемков хотел прорвать я,

чтоб напоследок в сей мир всмотреться.

 

Встреч не ищи, не спеши на помощь:

темные руки меня забрали.

Умер вчера я, и в эту полночь

звезды бледнели в небесной дали.

 

18-20 апреля 2017

 

2

 

День

 

Сердце поэта оставит всходы,

строчка поэта наметит вехи

в день этот двадцать восьмого года —

парус в шторме двадцатого века.

 

Ветры меня цепляют крылами,

память уже этот день не спрячет,

снова молчание между нами:

мы понимаем друг друга, значит.

 

Гордым когда-то я был, а ныне,

ныне беру у гордыни роздых:

ну́жны мне снова плоды земные,

ну́жны огонь мне, вода и воздух.

 

19 апреля 2017

 

 

 

ტერენტი გრანელი (1897 — 1934)

 

შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ,

სადღაც წამიღეს ბნელი ხელებით.

მე წუხელ მოვკდი შუაღამეზე,

როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკლავები.

 

დაბნელდა სივრცე, დაბნელდა ბინა,

დამგლოვიარდნენ სახლის მინებიც.

მე თეთრ კუბოში ჩუმად მეძინა,

მოჰქონდათ ვარდები და გეორგინები.

 

ალბათ ჩემ სიკვდილს გრძნობდა სოფელი,

(ვერ დავბრუნდები მე ბურუსიდან).

მკვდარი ვიყავი და უგრძნობელი,

ღია სამარე ჩემს გულს უცდიდა.

 

და ეცემოდნენ სადღაც წვიმები

შორეულ ღრუბლის სანაპიროდან.

კუბოსტან იდგნენ სერაფიმები

და ღვთისშობელი ჩემზე ტიროდა.

 

არც შორეული დების ლოცვები

ჩემს გადარჩენას ხელს არ უწყობდა.

მიმასვენებდნენ ანგელოზები

და კუბოს ქრისტე წინ მიუძღოდა.

 

ირგვლივ სიკვდილის ხელი მეხვია,

რა მექნა, სულო, დაუცხრომელო,

მსრდა სიბნელე რომ გამერღვია

და კვლავ ქვეყნისთვის თვალი მომევლო.

 

შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ,

სადღაც წამიღეს ბნელი ხელებით.

მე წუხელ მოვკდი შუაღამეზე,

როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკლავები.

 

 

 

დღე

 

მხოლოდ პოეტის, ჩემი და სხვათა,

დარჩება ლექსი გულით ნაწერი,

და, როგორც გემი, სდგას ქარიშხალთან

ეს ათას ცხრას ოცდა რვა წელი.

 

ქრიან ქარები და მეც მივლიან,

ეს დღე ხსოვნიდან არ იკარგება,

ახლა ჩვენ შორის ისევ დუმილია,

და ერთმანეთის სწორი გაგება.

 

დრო იყო, როცა შენ ამაყობდი,

და ახლა დღეა რაღაცნაირი;

ისევ მჭირდება მიწის ნაყოფი,

მჭირდება ცეცხლი, წყალი, ჰაერი.

Юрий Лифшиц, поэтический перевод, 2017

Сертификат Поэзия.ру: серия 1238 № 127246 от 09.05.2017

1 | 0 | 1299 | 18.04.2024. 07:45:10

Произведение оценили (+): ["Александр Владимирович Флоря"]

Произведение оценили (-): []